domingo, 29 de diciembre de 2013

Déjame ser

"Si me miras a los ojos, puedes ver muchas cosas en las que nunca te paraste a analizar. Verás mil cosas que seguramente nunca has visto en nadie mas. 
Si me miras a los ojos, veras que tengo mucho que dar, pero también mucho que aprender. Solo necesito que entiendas, que si me miras a los ojos, es porque me quieres ver."  (Nuna Jinsei)

Si me dejas ser, te podré dar todo lo que quieras, a cambio de tus abrazos, de tu cariño, de que solamente estés ahí, de que no te escapes, de que no desaparezcas, de que cuando las cosas se tuerzan no te vayas corriendo, de que cuando una lagrima roce mi mejilla o la tuya, estemos ahí para secarla, de que cuando se oiga un "te quiero" se tome en serio, de que cuando el mal tiempo no azote no nos caigamos porque nos sepamos aguantar el uno al otro. Solo te pido eso, que seas TU pero que me dejes ser...

Déjame ser la que vuela, la que grita, la que llora o la que ríe porque le apetece o lo necesita, la que se pone a bailar cuando menos te los esperas, la que corre tras el viento, la que le encanta ser una niña pequeña de tanto en cuanto porque piensa que la parte infantil no se debe perder nunca. Déjame ser la que salta al vacío, la que se quiere arriesgar, la que se quiere caer y la que se tiene que levantar, la que le encanta abrazar y besar y que la abracen y la besen, la que busca el calor humano siempre que puede, la que escucha cuando nadie mas lo hace, la que siempre te coge la mano. Déjame ser una luchadora si quiero, déjame caerme si me quiero caer, déjame respirar el aire puro y coger fuerzas por mi misma. Déjame decidir, déjame llevar las riendas de las cosas mas difíciles, déjame soltarme, saber de que va todo esto, y sobretodo déjame ser YO. Porque nadie mas podrá ser yo, porque nadie mas podrá ver con mis ojos lo que yo veo, porque nadie mas sabrá lo que siento, porque nadie mas hará lo que yo hago, porque nadie mas entenderá lo que yo entiendo y nadie mas te podrá dar lo que yo te puedo dar. Déjame ser por que soy libre hasta que yo decida.

Por eso te pido que me dejes ser todo aquello que aun no sabes que soy.


*Nuna.

martes, 24 de diciembre de 2013

Felices Fiestas!

"Los aeropuertos ven más besos sinceros que las recepciones de bodas. Los muros de hospitales han escuchado más oraciones reales que las iglesias."

Esta frase la he visto hoy y me ha encantado. Esta frase tiene toda la razón del mundo y mas en estas fechas en las que estamos.

Yo desde pequeña he sido una amante de la Navidad, disfrutaba poniendo el belén con mis padres, y decorando la casa. Era un ambiente precioso... pero con el tiempo, y como es ley de vida, las personas se han ido marchando, la familia se ha ido rompiendo y separando, y ahora para mi familia estas fiestas son mas especiales si las compartimos los 4 que somos en casa. Y en eso estoy muy de acuerdo. Estas fechas son muy de falsedades, de juntarnos con familia que durante el año no nos vemos o ni nos hablamos. Pero si nos juntamos los pocos que somos, ya hacemos una gran familia.
También me he dado cuenta que lo propiamente llamado familia, no tienen porque ser personas de la misma sangre. Se puede crear una familia a partir de los amigos, los que de verdad están siempre con nosotros y que nunca se van de nuestro lado.

Por eso, y porque a mi me sigue encantando la Navidad, esta noche brindemos por todos aquellos que no están aquí y porque todos lo que estamos, estemos juntos durante mucho tiempo!


Y como no! yo hoy brindaré por tod@s vosotr@s que me leéis! Muchiiisimas gracias de verdad!!



FELIZ NAVIDAD Y PRÓSPERO AÑO 2014!!



*Nuna.


jueves, 19 de diciembre de 2013

Hoy y todos los días son TU día

Porque tu eres la mejor, única, la que siempre estas ahí, a mi lado, escuchándome, esperándome con un beso, con un abrazo, con una palabra que me acomoda el alma.

Porque nunca te has rendido y siempre has luchado por lo que has querido. Porque nunca has tirado la toalla que tantas veces te ha pesado en el alma. Porque siempre has tirado de nosotros como la que más y nos has protegido como una leona. Porque siempre has dado la cara por cada uno de nosotros. Porque has sabido como educarnos y ahora somos grandes gracias a ti. Porque nos enseñaste cosas que no podríamos haber aprendido mejor.

Porque eres la mujer que me dio la vida, y por lo tanto, la persona mas importante de mi vida junto con mi papi y mi hermano, pero tu eres ÚNICA y te llevas la parte mas grande de mi corazón.

Porque las palabras se quedan cortas para expresar cuanto te quiero y cuanto te agradezco todo lo que haces por mi.

Hoy no es solo tu día. Tu día son todos!

Por eso te adoro mami :) Feliz cumpleaños!


*Nuna.

miércoles, 18 de diciembre de 2013

Hoy es un buen día para decir "te quiero"

TE QUIERO

Si, a ti. Te quiero. Te quiero por lo que eres, y por lo que soy cuando estoy contigo. Te quiero por lo que me haces sentir en todo momento. Te quiero, porque estás a mi lado. Simplemente, te quiero. No hacen falta mas razones. 

Los sentimientos no se pueden cuestionar verdad? nadie puede decirnos lo que podemos o no podemos sentir, ya sea por una persona, animal o cosa. Los sentimientos son solamente nuestros y nosotros somos los que los gestionamos a nuestra manera. Y por eso te quiero, porque lo entiendes y lo respetas. 

Te quiero. No puedo decirte mas razones por las que lo siento. Solamente diré que te quiero. Debería decírtelo más veces, lo sé, pero también sé que tu lo sabes. Que lo notas cuando estamos junt@s. Cuando te abrazo o te hago algún mimo, es mi manera de decirte lo especial que eres para mi. Las ganas que tenia de estar contigo. Por eso te quiero. Hago lo imposible por seguirte a todas partes y estar a tu lado sin que me notes. Pero sabes que estoy ahí, igual que yo se que tu estás ahí. Por eso, y por muchas cosas mas, te quiero.

Éste es un pequeño homenaje a todas esas personas o animales a los que tanto queremos y que nos hacen sentir especiales. Padres, madres, maridos, esposas, nuestras mascotas etc. 

Va por ellos! necesitan saber que los queremos, y nosotros necesitamos saber y notar que nos quieren. 

Hoy es un buen día para decirles TE QUIERO! 


*Nuna.

domingo, 15 de diciembre de 2013

Y sin hacer ruido... te marchaste

Se fuiste sin hacer ruido... dejaste entrever tu malestar porque no tenias mas remedio. Nosotros no queríamos que te fueras, lo intentamos todo para hacerte saber que no podíamos estar sin ti, pero como se dice, los animales son mas listos que los hombres, y sabías que tu hora había llegado... 

Estuviste desde siempre a mi lado. Me ayudaste a tu manera a hacerme mayor, me defendiste, me viste caer y levantarme y dormiste a los pies de mi cama cuando estaba enferma. Sabías perfectamente lo que pasaba en casa en todo momento y a veces no sabías donde meterte, pero cuando pasaba todo volvías para estar entre nosotros.

Nunca te olvidaré y se que nos encontraremos en el otro lado del Arco iris junto con todos lo demás. Mientras tanto no te olvides de todos lo que te hemos querido y te seguimos queriendo con locura.

Al Otro Lado del Arco Iris

Cuenta la leyenda que cuando muere un animal se marcha a un lugar del cielo llamado: el Puente del Arcoiris.Según dicen, abundan prados y colinas, estanques y lagos, bosques y maizales.Hay suficiente espacio, comida, agua y sol para que estos pequeños se encuentren cálidos y cómodos.Todos los que han estado enfermos, han envejecido, o en su día fueron lastimados, rejuvenecen y vuelven a estar llenos de salud y energía, como fueron en sus mejores momentos.En este lado del Arcoiris, nuestros amigos perrunos se encuentran contentos y satisfechos, sólo tienen un pesar para ser completamente felices: cada uno de ellos extraña a ese alguien especial que dejaron del otro lado.

Mientras están corriendo y jugando unos con otros, de pronto, alguno de ellos se detiene y fija su mirada a la distancia.Sus brillantes ojos destellan inusitadamente, está ansioso, su cuerpo se estremece y en desesperada emoción, se separa del grupo y corre a través de los verdes pastos.Cada vez, sus patas lo llevan más y más rápido, el motivo: Ha visto a su dueño en mitad del puente y corre felizmente a recibirle.Este angelito y su amo se reúnen con el gozo de saber que están unidos para siempre.Ambos se miran y saben que no volverán a separase jamás, y juntos, cruzan el Puente del Arcoiris.



*Nuna.

domingo, 8 de diciembre de 2013

Si tu me dices ven...

Cada uno con su vida. Cada uno con su manera de ver las cosas... Cada persona es un mundo y nunca mejor dicho. A veces creo que nos creamos nuestro propio mundo a partir de nuestras ideas y creemos que todo lo demás es erróneo. Pues bien, ya te iras dando de golpes...

Yo tengo mi propio mundo, pero no prohibo que nadie entre en él y me deje su pequeño granito de sabiduría. La verdad es que me viene muy bien. Así se por dónde me vienen los golpes. Pero cuando nos cerramos en banda, y creemos que todo lo que nos dicen está mal, que todos están equivocados es cuando empezamos a torcernos. Y eso, querido mío, nadie te lo va a quitar hasta que tu mismo no lo veas o te des de bruces contra el suelo.

Solían decir de mi, que soy una persona que nunca dice que no, que siempre quiero quedar bien, que todo para mi es perfecto... pero no. Esa persona que intentaba complacer a todo el mundo se desvaneció. Me cansé de estar por y para todo el mundo, siempre dejándome para lo último. Se acabó de seguir la estela del viento. Me cansé de siempre ser la que busca y muy pocas veces ser la buscada. A mi también me gusta que de tanto en cuanto me llamen solo para saber como estoy. A mi también me gusta que me hagan caso sin ninguna razón, pero siempre he sido yo la que lo ha hecho y ya no... ya no puedo mas. Me cansé. Y como me he cansado, haré limpieza en mi vida. 
Nuevas metas, nuevos objetivos... nuevas maneras de ver las cosas, a ver si así me doy cuenta de una vez, que valgo mas la pena de lo creía. Que porque alguien no se digne a buscarme, no significa que no valga para otras personas. Soy muchos mas que todo eso. Soy mucho mas que un simple mensaje, soy mucho mas que un "Hola". No pienso seguirte.


Si tu me dices ven... sigo con mi vida. Y si quieres algo, ya vendrás.


Gracias por leerme!

*Nuna.

domingo, 1 de diciembre de 2013

Prohibido rendirse

Hace frío y me acurruco debajo de las mantas una noche mas. Como siempre, sigo mi ritual nocturno, el que seguramente tenemos muchos de nosotros cuando nos vamos a dormir, y mientras esperamos a que se nos cierren lo ojos para dejarnos llevar, aparecen mil y un pensamientos que no nos dejan conciliar el pacífico sueño que necesitamos. Una vez mas, mi cabeza se llena de cada uno de los recuerdos que va escondiendo a medida que pasan los años. Desde los grandes momentos hasta los peores... Cada fallo, cada tropiezo pero también cada triunfo se mezclan entre sí creándome mil sensaciones diferentes. Pero una de las cosas que siempre me viene a la cabeza es: estaré haciendo las cosas bien? 

Es algo que siempre nos preguntamos ya que nunca tenemos la certeza de que las cosas tengan que ser perfectas. Quién dice que las cosas están bien o están mal? Quién marca esos patrones? De verdad tenemos que seguir lo que nos marcan? 

Siempre me he guiado por lo que me enseñaron mis padres, de lo que estaba bien y lo que estaba mal etc. Pero por suerte, ellos me han enseñado que cada uno de nosotros marcamos nuestro camino y que a nuestro entender debemos hacer las cosas, no como nos parezca, si no como mejor se pueda. Por suerte en esta vida, nadie es perfecto y los fallos nos hacen darnos cuenta de las cosas que hacemos bien y las que hacemos mal. Pero a veces dudo de si el camino que escogí era el correcto.

Como ya he dicho muchas veces, soy muy soñadora... Tengo muchas ilusiones en la vida, algunas no tan alcanzables como quisiera pero están ahí. Y lo seguirán estando hasta que encuentre la manera de llegar a ellas. Otras metas se me hacen difíciles de alcanzar por temas económicos pero eso no me hace tirar la toalla para nada. Solo me obliga a tener mas paciencia. Se que algún día conseguiré llegar a ello aunque ahora mismo, no tenga tiempo de pensar en mi. Quiero pensar que estoy labrando el suelo del que algún día será mi futuro aunque me cueste llegar a él. Tardaré mas pero llegaré.

Desde aquí, os digo a todas las aves nocturnas que os pasa lo mismo que a mi, que no nos rindamos. Nos ponen las cosas difíciles pero no podemos dejar que nos quiten lo mas bonito que es la ilusión y las ganas de hacer cosas. Si nos equivocamos no pasa nada, volvemos a empezar.. Lo importante es aprender de ello.

Muchas gracias por leerme!

*Nuna.

sábado, 23 de noviembre de 2013

Abrazo y silencio

"Un abrazo tiene que durar al menos 6 segundos, para que tenga un impacto químico en el cerebro. Un abrazo de verdad ayuda a mejorar la salud física y mental." Elsa Punset.

Creo en los abrazos que te hacen conectar. Creo en esos momentos en los que, con solo dar 2 besos a esa persona, ya sabes que has conectado de una manera que va mas allá de todo lo físico. Es algo mas. Algo que traspasa barreras.
Las personas, tendemos a ver extrañados, las señales de cariño exageradas. Pero como tales, las señales de cariño, deben ser tal y como las sentimos.

A veces, creemos que todo esta hecho, que toda la suerte esta echada y que no podemos arreglar nada con esa persona, ya que nos ha hecho daño o simplemente porque hay alguna desavenencia. Hay personas con las que no conectamos por mas que lo queramos, eso es cierto, pero y con las que algún día conectamos? Sea por lo sea, la mejor solución a los problemas no siempre es hablar. A veces, las palabras que salen de nuestra boca están guiadas por nuestra ira, nuestras ideas, nuestra manera de pensar respecto al problema y en muchas ocasiones esas palabras salen sin mas y pueden herir mas de lo que ya han herido.
Por eso, soy partidaria del abrazo y el silencio.

En ocasiones, es mejor dar un abrazo en silencio. Con este maravilloso gesto estamos dando a entender tantas cosas... Desde que lo sentimos, que queremos a esa persona, que necesitamos su cariño, su amistad etc. Todo eso se puede decir con tan solo un simple abrazo. Por eso creo en los abrazos. Hacen que nos sintamos mas humanos, tal y como realmente somos, una especie que es buena por naturaleza, pero por las circunstancias que sean, ha evolucionado mal y ha cometido errores. Como personas que somos, debemos pararnos y si lo necesitamos y lo necesitan, recibir o dar un abrazo sin necesidad de decir nada mas. Con eso, estamos ayudando a alguien y nos estamos ayudando nosotros mismos.

Anécdota personal:
Un día, un niño se me acercó nervioso, pidiéndome ayuda pero no se sabía explicar de ninguna de las maneras. Empezó a ponerse nervioso y intentó con señas hacerme entender que es lo que quería que hiciera por él. Al cabo de un rato, logró contarme que había perdido a su mamá y que estaba muy asustado porque hacía rato que no la veía. Le ayudé a buscar a su madre, y cuando la encontramos la madre empezó a echarle bronca, a chillarle y el niño agachó la cabeza. Le dije a su madre que por favor no lo chillara mas, que un despiste lo tenía cualquiera, que simplemente lo abrazara. Le intenté explicar que un niño tan pequeño, normalmente se bloquea ante situaciones así y se pone a llorar, pero él supo buscar a alguien para pedirle ayuda. Eso demuestra que es muy valiente y que ha aprendido a buscar ayuda a pesar del miedo y la ansiedad del momento. Pues bien, la madre lo abrazó y el niño se calmó de golpe. No se dijeron nada mas. El niño dejó de llorar y le dijo a la madre: "Mamá, ya soy mayor ves? he buscado ayuda cuando he sentido miedo, como tu me enseñaste".

A veces, simplemente hace falta eso... un gesto de cariño que nos haga sentirnos especiales.

*Nuna.

domingo, 17 de noviembre de 2013

Es por tí

He sentido muchas veces que te marchabas de mi lado. Me harté de soñar cada noche con lo mismo... Es maldita sensación de ahogo que ocupaba mi cuerpo, ese tembleque incansable de piernas que hacía que me volviera loca en cuestión de segundos. He rezado muchas veces que esto no ocurriera, que todo cambiara, que por favor, no se volviera a repetir esa sensación. Necesitaba gritarlo, y necesitaba ser respondida. Mi cuerpo, muchas veces flaqueaba y no quería seguir sufriendo por todo lo que estaba viviendo. Quería escapar, pero, hubiera sido muy cobarde por mi parte. Crees que te hubiera dejado sola? Nunca, ya lo sabes. Eso nunca lo hubiera hecho. Ya teníamos bastante con habernos quedado solas hace mucho tiempo, que nadie se girara para ayudarnos. En ese momento, solo nos teníamos la una a la otra y por supuesto, yo no te iba a dejar, aunque no entendiera tus motivos para escaparte de todo aquello que te estaba atormentando.

En esos momentos, cuando estaba en mi cuarto mirando al techo, repasando todo lo que estaba viviendo, sentía como que yo no existía, tenia vida si, pero me limitaba a vivir lo necesario. No tenia ganas de nada, simplemente me refugiaba en los brazos de quien me quería sin saber si yo sabía querer. Solo dependía de esa búsqueda de cariño que tanto tu como yo siempre hemos necesitado. Me limitaba a ir descomponiendo en partes pequeñas mi vida, ya que nada me hacía feliz, y nada me llenaba. No me sentía capacitada para nada y prefería seguir escondida. Hasta que un día, el cuerpo me dijo basta. Ya no podía con la mochila cargada de piedras que llevaba encima y decidí dejarla caer. Me daba igual el precio. Era yo o nada. Necesitaba salir de aquel agujero, que muchas veces cuando vuelvo a entrar, me vienen los recuerdos de todas esas veces en las que juntas nos dormimos hablando de todo lo malo que tiene esta vida, pero nunca nos dormimos pensando en todo lo bueno.

El día que decidí dejar caer mi peso encima de la balanza, fue el día en que todo mi mundo se aclaró. Dejé todo lo que pensaba encima de la mesa y tu me supiste entender. Lo tiraste todo por la ventana y decidiste seguir el camino conmigo. Ese fue unos de los días mas felices para mi, porque por fin supiste poner límites, porque por fin priorizaste y porque por fin me demostraste que eres capaz de todo por lo que quieres. 
A partir de ese día, me siento mejor. Mi mochila vuelve a tener algunas piedras, pero al menos mi cuerpo tolera el peso y mi cabeza entiende que estas piedras las tendré que llevar algún tiempo mas, ya que me ayudan a recordar muchas cosas por las que no tengo que volver a pasar. 
Un día me dijiste que somos como almas gemelas, que todo lo que tu viviste, lo estoy pasando yo en cierta manera y es muy probable, si tu te alejas yo muero.


*Nuna.



miércoles, 13 de noviembre de 2013

Nunca es demasiado tarde

"Cuantas cosas perdemos por miedo a perder..."

Es una de mis frases favoritas, las cuales me repito casi todos los días. Necesitamos de esa valentía que muchas veces esta escondida dentro de lo mas profundo de nuestra cabeza, ya que como he dicho muchas veces casi todo es psicológico, y salir a volar.
Nos da miedo caer es cierto, pero, que seria de la vida sin miedo? no seriamos los mismos, no habría emociones, no nos podríamos superar a nosotros mismos ni sabríamos de lo que somos capaces, y creerme cuando os digo que no hacemos la mitad de las cosas que somos capaces de hacer por 2 razones:
- No sabemos que existen.
- Tenemos miedo a intentarlo
Y eso es lo que nos hace ser tan especiales. Tenemos la capacidad de sentir mas que cualquier otro animal, tenemos la oportunidad de hacer algo especial, único y que nos haga sentir grandes. Porqué no lo hacemos? Por lo mismo, por miedo. Miedo a que? A fracasar? a frustrarnos?

Y si probamos algo? Vamos a hacer un ejercicio de visualización, ya que como sabéis, la visualización nos ayuda a ponernos en la situación que deseamos y saber en cierta medida que es lo que sentiremos.

Debemos relajarnos y cerrar los ojos. Es importante que nadie nos moleste mientras hacemos este ejercicio, ya que nos tenemos que concentrar lo máximo posible. 
Una vez nos hayamos relajado, empezamos...Imaginemos...

Estamos andando por la ciudad y nos vamos alejando cada vez mas de ella... vamos andando y a nuestro paso todo va quedando atrás. Estamos solos y mientras caminamos sentimos cada paso y la brisa que nos da el cara a medida que vamos andando. Sentimos nuestras manos, nuestros pies, nuestras piernas, nuestros brazos... nos dirijamos a un sitio relajado dónde no hay nadie. Allí tenemos que entrar en contacto con nosotros mismos. Empezamos a buscar un recuerdo agradable, algo que nos haga sentir bien, ya sea un olor, una situación... una vez la tengamos vamos a recordar que es lo que sentimos en ese momento y vamos a intentar grabarnos esa sensación en la cabeza. Debería ser una situación que nos haga sentir que somos capaces de cumplir algo que queremos mucho. Alguna vez nos hemos sentido así y es importante volver a revivir esa situación y quedarnos con esa sensación. Analizaremos porque nos sentimos así y que es lo que ocurrió para que tuviéramos esa sensación de que podíamos con todo y mas. 

Cada vez que tengamos momentos de flaqueza, debemos recordar lo que en ese momento nos hizo sentir capaces de hacer posible lo que queríamos y decirnos: si antes pude ahora también.

Debemos saber y tener muy claro, que como humanos, nos podemos equivocar, nadie es perfecto. La vida está llena de piedras con las deberemos tropezar pero algunas las vamos a sortear así que adelante.
Somos capaces de hacer mas cosas de las que creemos y cumplir nuestras metas, solo hace falta proponérselo ya que nunca es demasiado tarde para hacer lo que uno ha querido hacer desde siempre.


Ànimo!

Muchas gracias por leerme!!


*Nuna.





sábado, 9 de noviembre de 2013

Libros para el alma

Hola a tod@s!

Hoy os quería hacer un post sobre algunos de los libros que mas me han ayudado en los momentos mas complicados de mi vida, en los que quizá me he sentido un poco mal del famoso autoestima del que tanto os he hablado. Pues bien, después de revisar todos lo que tengo, tanto descargados como en papel, os voy a poner los 3 que mas me han ayudado y también os explicaré mas o menos de que va por si os puede ir bien.

Uno de los que mas me han gustado y me han ayudado, y no solo porque lo haya puesto en práctica gracias a su autor, que por cierto tiene un abanico de psicólogos magníficos en su centro de terapia breve. Una de sus psicólogas ha sido mi ayuda en momentos difíciles y complicados y no me avergüenzo de admitir que he ido a un psicólogo. Soy de la opinión que todos deberíamos ir al menos una vez en la vida.

EL ARTE DE NO AMARGARSE LA VIDA
Autor: Rafael Santandreu




Es muy bueno y lo recomiendo 100%. Te dá las claves para afrontar la vida de otra manera y entender que no todo lo que ocurre no debería afectar de la misma forma. Uno mismo puede aprender a cambiar su manera de encarar la vida. 
Os dejo también la web del autor que es la de su centro de terapia breve para que le echéis un vistazo
http://www.rafaelsantandreu.es/


Otro de los libros que me han ayudado mucho a ver las cosas de otra manera ha sido un libro que nunca creí que tuviera tantas claves para entender nuestras emociones, entre otras muchas cosas.

UNA MOCHILA PARA EL UNIVERSO
Autora: Elsa Punset




Es un libro muy completo, y te engancha desde el primer momento. Yo, en cada cosa que creía que me podía ayudar, le ponía una marquita para saber dónde encontrarlo cuando necesitara leerlo. Nos ayuda a gestionar nuestras propias emociones y entenderlas desde todos los puntos de vista.
Os dejo su web y su blog.
http://www.elsapunset.com/
http://www.inteligenciaemocionalysocial.com/


Los dos que os quiero recomendar, por último, son del mismo autor, y los 2 me los leería mil veces mas si pudiera.

CUENTOS PARA PENSAR  /  DEL AUTOESTIMA AL EGOÍSMO
Autor: Jorge Bucay





Son dos libros que te llevan a otro mundo a través de su autor para identificarte como persona y entenderte a ti mismo. Como ya he hablado anteriormente del autoestima, este libro me ha ayudado mucho a entender lo que uno mismo es y la diferencia entre ser egoísta y tener autoestima.


Espero que os hayan gustado estos libros que os haya despertado un poquito de interés para leerlos.

Muchas gracias por leerme y no olvidéis (si queréis claro) compartirlo, comentar y/o seguirme!


*Nuna.

sábado, 2 de noviembre de 2013

Tallas grandes

Como cualquier fin de semana, me he acercado a un centro comercial con la esperanza de adquirir alguna prenda de ropa, tales como camisetas o algún pantalón. Pero cada vez que voy, me olvido que tengo el siempre eterno problema... mi talla no es una de las tallas que normalmente encuentro en cualquier tienda.

Soy una chica que destaca por su altura (1,84) y por no ser precisamente una escultura de mujer pero tengo mis curvas. Eso hace que cada vez que busco alguna prenda de ropa, me las tenga que ver con la gran mayoría de marcas que actualmente hay en el mercado. Soy de esas clientas que estoy entre las tallas llamadas "normales" y gastando una XL en muchas prendas, y las tallas grandes que empiezan en la 46 teóricamente en muchas tiendas.
Como os iba diciendo, me las he tenido que ver con las tiendas de siempre, que se rigen básicamente por tener las tallas que ellos llaman "normales" o "standar". Pues bien, no estoy nada de acuerdo. Porque las tallas "normales" son la XS, S, M y L ? muchas personas por el simple hecho de que somos altas, no nos va ninguna de estas tallas. Y aunque nos fuera alguna, nos tenemos que probar los mil y un modelos ya que cada modelo es diferente y una talla L de una camisa de HyM no será la misma que una camisa del Stradivarius (solo son ejemplos, pero lo he vivido y seguro que much@ de vosotr@s también).

Pues bien, cuando he ido a una tienda a probarme una americana, he pedido la XL y me dicen que las han quitado. Solo las podremos comprar por la web, cosa que también han hecho en varias tiendas de un grupo llamado Inditex. Pues sinceramente, lo encuentro denigrante... sabiendo que cada vez en el mundo, al menos en Estados Unidos, las tallas grandes están empezando a llenar las tiendas y incluso están cambiando muchos patrones de la moda por este hecho. Y yo me pregunto: a cuento de qué viene todo esto? Pues como ya os podéis imaginar, vivimos en uno de los países en los que el cuerpo es algo que o es perfecto o no vale para nada, por desgracia. Tienes que tener una talla normal para poder ser aceptada o para gustarle a alguien? es necesario? yo creo que no. Somos demasiado superficiales y eso se ve en todas partes. En anuncios, en películas etc. Si la modelo o el modelo no son perfectos, esa marca no venderá, y eso es una lastima y mas en pleno siglo XXI.
Me encantó la campaña que inició la marca de cosmética Dove, en la que mujeres normales tal cual, reivindicaban sus curvas. Eso lo deberíamos hacer todos. En nuestra sociedad se han impuesto demasiados cánones de belleza, porque debemos seguirlos? Ningun@ de nosotr@s somos perfect@s... entonces? Nos tenemos que querer a nosotros mismos y hacer con nuestra imagen lo que nos de la gana.
Ellos pretenden vender arrasando todo lo que puedan y mas. Y si pueden atacarnos para que nos creamos horribles, feos, gordos etc. lo harán pero al menos conmigo no podrán. Estoy orgullosa de usar una 46 y ser muy alta y a quién no le guste que no mire. 


Muchas gracias por leer este pequeño manifiesto, me he desahogado después de un día un poco estresante intentando entender porque las personas que necesitamos unas tallas mas grandes que las otras, nos tenemos que buscar la vida, y además pagar mas porque la ropa de tallas grandes también es mas cara.

Que opinais vosotr@s?


*Nuna.







jueves, 31 de octubre de 2013

Somos lo que somos

Como escribió Jorge Bucay:


"Todo vale la pena. Porque somos quienes somos por aquello que hemos vivido. Somos quienes somos por aquello que algunas personas dejaron en nosotros, pero somos absolutamente quienes somos gracias a aquello que hemos perdido, gracias a eso que ya no está con nosotros."

Partiendo de esta frase, que pensáis vosotr@s?


Creo que cada una de las cosas por las que pasamos en nuestra vida, tanto buenas como malas, nos marcan de alguna manera y nos hacen percibir las cosas, o mas bien la realidad, de una manera o de otra.
Pero somos quienes somos, por lo que hemos perdido, y por lo que han dejado en nosotros.


Cuando nos hacen daño, pasamos por momentos malos con alguien, siempre lo tenemos presente, siempre. Es algo que llevamos con nosotros. Es algo a lo que recurrimos cuando algo se nos repite o nos asusta. Es algo que queda en un rincón de la mente y no lo podemos sacar, ya que cualquier cosa que se asemeje a ello nos lo hace revivir. Pero no es malo, al contrario, el revivirlo o recordarlo, nos hace recordad todo aquello que no queremos volver a vivir ni a pasar y por lo tanto deberíamos interpretarlo como una señal de alerta.

Todo lo que perdemos que nos ha dejado huella, se refleja en nosotros como algo impasible. Pero no debemos olvidar que está allí para algo.

Cuando alguien no nos ha querido como nosotros lo hemos hecho, solo con mirarlo a los ojos nos damos cuenta de ello.

No hay pérdida que no signifique una ganancia, después de pasar ese duelo por la pérdida, viene el reencuentro con nosotros mismos, pensando en aquello que no tengo pero que pasó por mi y todo lo que me dejó. Eso es lo importante, quedarse con esa idea. Por eso somos lo que somos, por todo lo que hemos vivido, nos ha dejado, si, pero dejó tras de si miles de experiencias, pensamientos etc. Con eso es con lo que me debo quedar.

Muchas gracias por leerme! y no olvideis comentar!


*Nuna.





lunes, 21 de octubre de 2013

Hasta dónde por amor?

Muchas veces, en mis conversaciones con amig@s, sale esta pregunta que ya se ha convertido en un debate entre nosotros. Cada uno tiene su visión del amor y del romanticismo, y yo, que soy una romántica empedernida, que siempre me pierdo por amor, defiendo a capa y espada todo lo que podría llegar a hacer por esa persona especial. Pero, tanto como lo defiendo, también soy partidaria de siempre actuar con cabeza y teniendo muy claro que es lo que va por delante. 
He tenido varias relaciones, y cada una me ha enseñado algo diferente, pero una de las lecciones mas valiosas que quiero compartir con vosotros es esta:

Realmente merece la pena sufrir por alguien, por mas que lo queramos? Si esa persona a la que queremos nos ve sufrir y no hace nada por evitarnos aunque solo sea 5 minutos de dolor, merece la pena nuestro amor?

Reflexionemos. El verdadero amor no entiende de condiciones, no entiende desconfianza... solo entiende de sinceridad y de mirarse a los ojos incondicionalmente. Gracias a Dios yo encontré ese amor, pero me costó ver las grandes cosas que me aportaba y las cosas que me estaba perdiendo, hasta que aprendí que hay que abrir el corazón y la mente a todo aquello que nos dan incondicionalmente y, siempre, mirando a los ojos de el alma. Cuando tengamos eso, podremos hacerlo todo por amor, sin miedo a perder.


Os dejo este cuento de el gran Jorge Bucay que a mi me hizo ver muchas cosas en su momento.

Espero que os guste y os ayude.

Gracias por leerme y no olvidéis comentar! :)


*Nuna.

sábado, 19 de octubre de 2013

La ansiedad - Qué es una crisis de angustia?

Hoy, os traigo la segunda parte de la definición de la ansiedad. Concretamente, describiremos lo que es una crisis de angustia y todo lo que sucede cuando la padecemos.

¿Qué es una crisis de angustia?

Una crisis de angustia o un ataque de pánico se define por una aparición temporal y aislada de miedo o malestar intensos en los que se observan al menos 4 de los siguientes síntomas:

- Palpitaciones, empujes del corazón o elevación de la frecuencia cardíaca.
- Sudoración
- Temblores o impulsos
- Falta de aliento o sensación de ahogo
- Sensación de ahogarse
- Opresión o malestar torácico
- Náuseas o molestias abdominales
- Inestabilidad, mareo o desmayo
- Despersonalización (sensación de estar "separado" de uno mismo) o desrealización (sensación de irrealidad)
- Miedo a volverse loco o a perder el control
- Parestesias (sensaciones de hormigueo o entumecimiento)
- Escalofríos o acaloramientos

El inico es súbito y en poco tiempo (10 minutos más o menos) llegan a la máxima intensidad, suelen ir acompañados de una sensación o peligro inminente y un impulso o necesidad de escapar.
Es muy importante saber que no hay ningún peligro y que no puede suceder nada peor. Ninguna de las sensaciones indica que la persona esté enferma. Son sensaciones desagradables pero no peligrosas.
La crisis de angustia de diferencia de la ansiedad generalizada por su naturaleza inminente, y su gran intensidad.
El trastorno de pánico se presenta cuando al menos algunos ataques de pánico son inesperados y la frecuencia de los mismos es repetida. Hay preocupación persistente en tener otros ataques y sobre las consecuencias de los mismos, así como un cambio de comportamiento asociado.

¿Cuál es su frecuencia?

Las tasas de prevalencia del trastorno de pánico son entre 1,5% y el 3,5%. Es más frecuente en mujeres y hombres.

¿Cuándo empieza habitualmente?

Se puede iniciar al final de la adolescencia y hasta los 45 años, aunque es posible en la infancia y después de los 45 años.

¿Su duración?

Puede ser un hecho puntual o puede alargarse bastante en el tiempo. Todo dependerá de la situación de cada persona.

¿Qué pensamientos habitualmente se pueden tener?

Muy a menudo se tienen pensamientos muy catastróficos mientras se tiene una crisis de angustia. Algunos de los pensamientos son:

- Miedo a perder el control o a enloquecer
Tener crisis de angustia no tiene nada que ver con volverse loco.

- Miedo a tener problemas cardíacos
No hay ninguna evidencia clínica ni a nivel de investigación de que crisis de angustia frecuentes faciliten el tener problemas cardiovasculares.

- Miedo a asfixiarse
Esa sensación la produce la hiperventilación (respirar rápido). De hecho, se está cogiendo más aire de la cuenta.

- Miedo a desmayarse
La sensación de inestabilidad y de mareo son muy frecuentes cuando se hiperventila. El desmayo se produce cuando la presión arterial disminuye y, cuando una persona está ansiosa, la presión aumenta, por lo que es una garantía de que la persona no se va a desmayar (con la excepción de la fobia a la sangre y las heridas).


Hiperventilación 

El cicle que se da en la crisis de angustia es la siguiente:

Inicialmente hay un estímulo que lo desencadena, que puede ser interno (pensamiento, sensación, imagen) o externo (situación) -> percepción de amenaza, miedo -> hiperventialción -> sensaciones corporales -> interpretación catastrófica -> incremento percepción de amenaza, miedo -> hiperventilación - incremento sensaciones corporales.

Cuando la respiración es rápida se produce una entrada excesiva de oxigeno (y una eliminación excesiva de dióxido de carbono) provocando unos cambios químicos que se relacionan con algunas sensaciones corporales y mentales: sensación de mareo, alteraciones visuales, y sensación de irrealidad, hipersensibilidad a la luz (fotofobia), al ruido (hiperacusia), taquicardias, latidos irregulares, temblores, cansancio, escalofríos, presión y dolor torácico...

¿Qué se puede hacer?

Lo que es importante es respirar lentamente (justo lo contrario que la hiperventilación), haciendo inspiraciones que duren entre 2-3 segundos y las espiraciones entre 3.4 segundos. Es un tipo de respiración diferente de lo que se ha comentado en el antiguo post sobre la respiración abdominal o diafragmática. La respiración reduce las sensaciones corporales con cierta rapidez. También se puede respirar dentro de una bolsa de papel, o si no se dispone, dentro de las propias manos para reducir el efecto de la hiperventilación.


¿Qué te propones?

A lo mejor sabias varios de los temas citados anteriormente, pero lo importante es ponerlo en práctica, por lo que te puedes hacer algunos propósitos. Recuerda que no lo podrás cambiar todo a la vez. A continuación puedes hacer lo siguiente:

Hacer una lista de hábitos que quiero cambiar para moderar mi ansiedad. Por ejemplo:
- Cuidarme a mi mismo/a. Haré: 
-
-
-
-

- Respecto a dormir, hacer descansos durante el día a practicar algún método de relajación...

- Respecto al ejercicio físico...

- Respecto a mi organización del tiempo. Haz un horario...

- Algunos de los temas relacionados con ansiedad que quiero ir cambiando son:
-
-
-
-...


Bibliografia

American Psychiatric Association (1995). Manual diagnóstico y estadístico de los transtornos mentales.

Botella, C. Y Ballester, R. (1997). Trastorno de pánico. Evaluación y tratamiento.


Espero que os haya servido para entender un poco más estos trastornos, que parece que no le pasa a mucha gente pero realmente le pasa muchísima mas gente de lo que creemos.

Muchas gracias por leerme y no olvidéis comentar!


*Nuna.




domingo, 13 de octubre de 2013

La ansiedad

Escribo este post como continuación a todo lo que llevo explicando en las últimas publicaciones. La ansiedad deriva de muchas cosas y una de ellas es el bajo autoestima o no aceptarse. Por eso hoy os traigo la explicación de lo que es la ansiedad y cuales son los hábitos para intentar mejorarla.

¿Qué es la ansiedad?

La ansiedad es una emoción relacionada con la intranquilidad, la preocupación o el temor indefinido. Es una emoción que experimentamos todas las personas, con diversa intensidad y que no es peligrosa, aunque puede ser molesta.

Un nivel moderado puede resultar adaptativo ya que supone un grado de activación necesario para enfrentarse a algunas situaciones y/o mejorar el rendimiento (académico, laboral...). El enfrentamiento a situaciones problemáticas puede generar ansiedad. Por ello es importante adoptar un enfoque de solución de problemas.

¿Qué hábitos ayudan a mejorar la ansiedad?

Algunos hábitos te ayudarán a mejorar la ansiedad, si crees que es demasiado elevada en ciertos momento o épocas.

-Una capacidad básica es equilibrar la cura que se tiene hacia uno mismo y hacia los demás. Tan importante como dedicar el tiempo a las otras personas es dedicarse el tiempo a uno mismo (hacer relajación, escuchar música etc.)

- La práctica de algún método de relajación es una forma eficaz de reducir la ansiedad. Cada uno se tiene que confeccionar su manera de relajarse. Hay muchos métodos diferentes, pero uno de los mas comunes son las técnicas de respiración. La respiración diafragmática o abdominal. Se debe realizar en un lugar agradable y tranquilo. La posición debe ser estirado o de pie.
Para empezar, se coloca la mano sobre el vientre y la otra sobre la zona del estómago para notar que se esta utilizando la parte inferior de los pulmones; la parte mediana y superior ya se nota de forma espontánea (cuando ya hayas aprendido la dinámica ya no tendrás que colocar las manos). Cuando se realiza la respiración haz que se mueva la mano del estómago, y la del estómago y, para finalizar, el pecho. Posteriormente realiza la espiración  Intenta que las respiraciones sean lentas, cogiendo aire por la nariz.
Es aconsejable que la práctica de la respiración abdominal sea una o dos veces al día durante 15-20 minutos. Otra opción es durante 5 minutos 3 veces al día.

-Cuando la ansiedad aparezca en situaciones concretas es importante no tener la actitud de "luchar" contra la ansiedad, sino aceptarla y tolerarla hasta que disminuya. También es importante no escapar ni evitar de forma sistemática las situaciones donde se da la ansiedad.

-No aumentes la ansiedad con pensamientos preocupantes.

-Es relevante saber finalizar actividades (reuniones, trabajo etc.) en el momento oportuno.

-Ten en cuenta como planificas tu tiempo. Haz un horario en que puedas equilibrar el tiempo que dedicas al trabajo o al estudio y al ocio, así como el tiempo que te dedicas a los demás y a ti mismo.

-Haz pausas durante el día. Haz una actividad sola, no varias a la vez.

-Dedica las horas necesarias a dormir. Entre 7 o 8 horas acostumbran a ser las recomendables.

-Haz algún tipo de ejercicio físico, es una forma natural de reducir la ansiedad y aumentar moderadamente el estado de ánimo.


Bibliografía

(1) Castanyer, O (2001). La asertividad: expresión de una sana autoestima. Bilbao: DDB



Espero que os haya servido esta primera parte sobre la ansiedad. En el próximo post os explicaré un poco mas y de que se trata una crisis de ansiedad y como superarla.

Mil gracias por leerme! y no olvidéis comentar si tenéis cualquier cosa que aportar!


*Nuna.


domingo, 6 de octubre de 2013

Aceptarse incondicionalmente

¿Qué significa aceptarse incondicionalmente?

Asumir 11 principios:

1. Como ser humano, no puedes tener una sola evaluación, pero sí puedes evaluar las diferentes partes de ti, al igual que las cosas que te ocurren.

2. Como ser humano, tu esencia está en equivocarte y en ser único.

3. Eres igual que otros seres humanos en términos de humanidad compartida, pero distinto en muchos aspectos concretos.

4. Cuando te aceptas incondicionalmente, piensas mejor y evitas la generalización.

5. aceptarte incondicionalmente está íntimamente ligado a un pensamiento flexible acerca de ti.

6. Cuando te aceptas incondicionalmente, tu emociones son adaptativas y tu comportamiento es constructivo.

7. Si aún quieres calificarte, juzgarte ante circunstancias que no cambian en la vida, piensa en ti como alguien que VALE la pena porque eres humano, estás vivo, eres único y estás en constante cambio y mejora.

8. La aceptación incondicional de uno mismo fomenta la acción constructiva, NO la resignación.

9. Puedes aprender a aceptarte incondicionalmente (pero NUNCA de manera perfecta ni constante).

10. Asimilar la aceptación incondicional de uno mismo es difícil e implica trabajar duramente.

11.Asimilar la aceptación incondicional requiere fuerza y energía.


Estos son los 11 principios básicos para empezar a aceptarnos a nosotros mismos.

ADELANTE :)


*Nuna.

martes, 1 de octubre de 2013

Autoestima

Hoy ha sido un día de aprender a definirse uno mismo. He empezado por intentar aceptar lo que soy y de todo aquello que forma parte de mi. Me gustaría compartir uno de mis, digamos, "problemillas", para que todo aquel o aquella que se sienta como yo, podamos ayudarnos y empezar a entender un poco mas lo que es realmente el autoestima y de que se compone.

Primero vamos a definir los términos "auto" y "estima". El termino "auto" podría definirse como "uno mismo". Es decir, "cualquier cosa concebible sobre ti que puede ser reconocida como tuya". Así, tus conductas, pensamientos, personalidad, sentimientos, sensaciones, imágenes, sueños, tu cuerpo, pueden ser atribuidos a ti y formar paste de "ti mismo".

Tu "SER" es extraordinariamente complejo, ya que engloba tus comportamientos de toda tu vida, todos los pensamientos, imágenes y sueños que has tenido, todos los sentimientos y todas las sensaciones que has experimentado etc. Es importante recalcar que tu "SER" es un proceso y cambia con el tiempo. Tu "SER" de hoy no es exactamente el mismo que el que era ayer, ni lo será igual que el de mañana.

Lo que no forma parte de ti son: tus pertenencias (posesiones, dinero, éxito  hijos etc). No forman parte de tu ser. Es la independencia de la existencia de un objeto o de una persona la que hace que no sea parte de ti, sólo los pensamientos y sentimientos acerca de esa pertenencia forman parte de tu ser.

Consideremos el término "estima". Significa juzgar, calificar, o evaluar. Así pues, autoestima significa calificar el propio "SER, en función de una cosa: una conducta, un pensamiento, una emoción, una parte del cuerpo, una pertinencia etc. Y es aquí donde esta el problema. ¿Puedes calificar o evaluarte a ti mismo de manera JUSTA en función de una cosa, sabiendo que el "SER" es extremadamente complejo y en constante cambio? La respuesta es rotundamente NO.

Cuando tienes baja autoestima, estas otorgando sistemáticamente a tu "SER", sumamente complejo y en constante cambio, una calificación global negativa. COmo calificarte negativamente de "estúpido, inepto, tonto" por haber fracasado en una tarea importante o haber conseguido la desaprobación de alguien significativo para ti. El hecho de equivocarse ¿como convierte a alguien en TOTALMENTE estúpido y que está además condenado a actuar así el resto de sus días?

Tampoco, la solución no está en darte una calificación global positiva y decirte que eres "bueno, superior o mejor" que otros, porque entonces tendrías alta autoestima y eso no te haría mucho bien. La alta autoestima es una arma de doble filo porque cuando te des cuenta de que haces mal una cosa, te despreciarás por las misma razones por las que te alabaste. Así, si me digo que SOY bueno por hacer las cosas bien, me diré que SOY inútil cuando las haga mal y mi alta autoestima pasará a ser baja autoestima.

La respuesta a todo esto y la solución cual es?

Aceptarse incondicionalmente.

Como se hace? Qué significa? Os lo explicaré a lo largo de esta semana.

Espero que os haya servido este primer paso para entender lo que realmente es el autoestima y empezar por verlo todo un poco mas claro.


Nos vemos en esta semana!


*Nuna.


martes, 24 de septiembre de 2013

Ay corazón!!

Querido Corazón, 

Hoy me siento frente a ti, para contarte... para decirte... que tenemos que hablar. Ya es hora que te ayude a borrar muchas de las cosas que hacen que cada día me peses mas y mas. Quiero que descanses, quiero vaciar esos pequeños recovecos que les debería haber dedicado a otras personas y no a las que ahora mismo están. Quiero ayudarte a empezar a preocuparte por sentir de verdad lo que deberías sentir, es decir, las cosas que realmente importan. Quiero ayudarte a que te sincronices con mi cabeza, para que entre los 2 podáis ayudarme a no caerme tantas veces, a verlas venir antes de que me golpeen tan fuerte, para que luego no me cueste tanto darme cuenta de lo absurdo que ha sido darle tanta importancia a una absoluta tontería. Me gustaría que fueras sincero conmigo, como siempre, y me dijeras que es lo que mas te pesa. Dónde se encuentran tus heridas mas profundas, para yo poder curarte y hacer que me sonrías y poder disfrutar de una vez de todo lo bonito que tenemos, y que aún no nos damos cuenta.

Tenemos quien nos quiera, quien nos adora, quien nos cuida día a día y no le damos tanta importancia como deberíamos. Tenemos mucha gente que nos ha demostrado todo el cariño que nos tienen pero, porque sigues tan rencoroso? Ya lo sé... te han hecho demasiado daño como para volver a confiar en quien realmente lo merece. Ahora, te cierras y no quieres saber nada de nadie. Solo dejas entrar a aquellos que algún día les confiamos lo mejor que teníamos, pero acabaron  por echarnos de sus vidas. Ya lo sé. Sé que no quieres volver a revivir todas las cosas malas que nos han dicho, que nos han hecho pasar, pero piensa en la parte positiva de todo ello; ahora somos mas fuertes, y sabemos lo que queremos.

Empezaremos por borrar cosas de la cabeza. Por ella se empieza. Una vez hayamos tirado los malos recuerdos, nos quedaremos con los buenos, y recordaremos que todo lo que pasamos fue bueno, y si nos acordamos de lo malo, miramos para otro lado. El siguiente paso, es esbozar una gran sonrisa. Con ella siempre nos sentiremos mejor. Buscaremos la parte positiva a todo, y nos reiremos de lo absurdo que puede ser sufrir por lo que no vale la pena. Si siempre vamos sonriendo, Corazón, ya verás como todo es mas fácil. A partir de aquí, empieza nuestra nueva manera de ver el mundo, detrás de una sonrisa.


Tu anfitriona, que nunca dejará de cuidarte, 

*Nuna.



sábado, 21 de septiembre de 2013

"Mare, de quin color son els petóns?"

Eren tocades les nou i, com cada nit, en roger va entrar dins el llit de la mare i se li acorrucà al costat. Es delia per gaudir uns instants més d'aquella escalfor coneguda i incomparable.

Se la va mirar de reüll i li preguntà:
- Mare, de quin color són els petons?
- Els petons? Doncs... els petons poden ser moltes formes i colors i, de fet, canvien de color segons el que ens volen dir. De vegades, fill, els petons són petits, xerraires, divertits i molt, molt bromistes. Aquests són d'un vermell resplendent com... com les cireres! I ens diuen "t'estimo per la teva alegria, frescor i vitalitat".
- Ah, com les cireres que ens posem a les orelles i fen veure que són arracades! va fer en Roger.
- Tu ho has dit!

- També hi ha moments, fill, en què els petons són sucosos i estan plens de vitamines de color taronja. És quan ens premen amb força i diuen "bon dia, és hora de llevar-se!"
- Aquests ja els conec! va interrompre en Roger, són els que em fas quan dius "ara et menjaré a petons", oi, mare?
- Sí, els mateixos!

- I de color groc, mare? N'hi ha de petons de color groc?
- I tant! Els dies que els petons són calents i intensos el seu color brilla com el sol. És quan ens expliquen com els agrada la nostra escalfor i companyia.

- Ah, si! I ens regalen agraçades i carícies... aquests m'agraden molt mare, va fer el Roger.
- Mare, i els que fan pessigolles a l'orella, al coll i a les galtes? Aquests de quin color són?
- Aquests són els que es mouen al ritme de la música i són de color verd lluminós com els camps i boscos quan bufa el vent. Els petons verds expliquen als que els estimen que els agrada la vida i veure com creixen i respiren.

La mare en veure que a en Roger se li tancaven els ulls, va baixar el to de veu i va continuar.
- De vegades, en canvi, els petons són llars, tranquils i d'un blau suau i esponjós com el cel. És quan ens expliquen que el seu amor és profund, sense límits, un amor tan gran que miris on miris sembla no acabar mai!
- I també arriben fins a la lluna? va preguntar en Roger.
- També, li va respondre la mare. 

- I saps? Sovint els petons són d'un color lila fosc i misteriós. Aquests dies els petons ens consolen perquè estem tristos, confusos o potser no sabem què fer i on anar i ens diuen "no pateixis, sempre seré al teu costat".

En Roger en un esforç per no tancar els ulls va exclamar:
- Mare, els petons són dels colors de l'arc de Sant Martí!
- Sí, fill.

La mare se'l va mirar, va fer un gran somriure i li va fer un petó al front. En Roger, en un últim alè de veu li va preguntar:
- I aquest, mare, de quin color era aquest petó?
- Aquest, fill meu, era un petó de "bona nit" blanc com la neu, i et volia explicar com m'agrada el silenci, la pau i la quietud que sento al teu costat. I saps com va néixer el color blanc? D'un petó que es van fer tots els colors de l'arc de Sant Martí!


Es un dels meus contes preferits i que algún dia explicaré als meus fills.


Dedicado a todas las madres del mundo! 
Dedicat a totes les mares del món!


*Nuna.